ویژه‌ی نویسش در همدان نوروز 1389

 

ویژه‌ی نویسش در همدان نوروز 138۹

                                        به‌کوشش فریاد ناصری

 

 یاد داشت:

حرفِ بی‌حرفی

 

شعر:

یک شعر بلند دو قسمتی از قاسم امیری

چهار شعر از علی‌رضا پورمسلمی

سه شعر از علی‌رضا نوری

دو شعر از سید‌حسین جعفری

دو شعر از صفر پاک‌بین

سه شعر از مرتضی موسوی‌پرورش

یک شعر بلند از حسن‌رضا هنری

دو شعر از سپیده داوری

دو شعر از ایوب عبدل

دو شعر از ستاره انصاری

دو شعر از محمد بیاتی

دو شعر از فریاد ناصری

 

داستان:

خانه - داستانی از مصطفی منوچهری

روز زن- داستانی از آرزو شاطاهری

 ماهِ شیخ- داستانی از محمد غلامی

 

مقاله:

نمادينگي آب و آينه در شعر فروغ- سید‌حسین جعفری

روزمرگی خیانت- محمد بیاتی 

(نگاهی به کتاب «بهار 63 » نوشته‌ی مجتبا پور‌محسن- نشر چشمه- چاپ اول 1388)

روایت‌های موازی- ریحانه جباری

(یاداشتی بر مجموعه داستان کتاب ِ ویران نوشته‌ی ابوتراب خسروی)

اين جنازه‌ی مسعود- فریاد ناصری

(نگاهی به جنازه‌ی مریم بنت سعید، مجموعه شعر ِ داریوش معمار)

 

ترجمه:

دو شعر از نیگار خیاوی- ترجمه‌ی فریاد ناصری

 

معرفی کتاب:

شعر آینه اندیشه (بازخوانی شعر‌های ضیاء موحد)

ظلمت آشکار- ویلیام استایرن- افشین رضا‌پور

 

 

ویژه‌ی نویسش در همدان

       به کوشش فریاد ناصری

 

                                                                   بهارانه

                                                               دمیدن بهار در گل شیپوری* 

 

یادداشت:

اوّل ِ حرف

 

شعرها:

دو شعر از علی‌رضا پورمسلمی

دو شعر از سیدحسین جعفری

سه شعر از علی‌رضا نوری

سه شعر از سپیده داوری

دو شعر از مریم خاکیان

دو شعر از مهدی شادمانی‌روشن

دو شعر از محمد بیاتی

دو شعر از سفر پاک‌بین

شعری از فاطمه هنری

سه شعر از ایوب عبدل

دو شعر از ستاره انصاری

شعری از فریاد ناصری

 

داستان:

پتوی تک نفره از پرستو آزادی‌ابد

 

ترجمه:

آتيشك خانه- ويليام استايرُن- ترجمه‌ی: افشين رضاپور- آرش رضاپور

سه شعر ترکی از رسول یونان- ترجمه‌ی فریاد ناصری

 

نقد ونظر:

تجاهل در قبال لذت مطالعه يا ترس از متن- سلمان زند

چه دیر، تدوین سلطه‌ي مردانه‌ از بهم ریختگی امر زنانه- فریاد ناصری

 

بخش مهمان:

مرگ در طبقه‌ی هفتم زمین– محمد علی شاکر

 

آخر حرف یا حرف آخر.

 

* بهار در گل شیپوری مدام گرم دمیدن بود/ سطری از حسین منزوی